Hoe smaakt een Minion-taart...

Om het einde van de grote vakantie te vieren stemden de twee oudsten ervoor om een Minion in huis te halen. De taarten staan steeds mooi te lachen als wij in de supermarkt voorbij komen gereden met ons karretje... Maar op de dag dat wij een Minion wilden, stond er natuurlijk nergens eentje op wacht. Het duurde nog tot de derde schooldag (!) voor ik er eentje te pakken kreeg.

Na het delen van de foto's (feest!), kreeg ik vaak de vraag "Is ie lekker?!". Het zit zo, om te beginnen zakt het lood al in de schoenen omdat je er moet in snijden. (Wie wil er nu met plezier een Minion aan stukken snijden?!?) Daarna volgt een korte woordenwisseling over wie de ogen mag opeten en wie het meeste glazuur heeft. Om tot slot te eindigen met "Dat (vul in naar keuze: blauw, geel, zwart...) lust ik nieeeeehieeeet".

In grote mensentaal: de taart zelf is een eenvoudige (doch lekkere!) biscuit met chocolade ertussen. De Minion zelf (dus de gele stukjes, de blauwe salopette en de zwarte details) bestaat uit suikerpasta. Je bent fan of je bent het niet, ikzelf vind suikerpasta best lekker voor een stukje maar in deze hoeveelheden voelt het aan als een suikershot. Het is dus best wat veel. Toch werd de taart in drie dagen vlotjes naar binnengespeeld al bleef er dan wel telkens een deel van de suikerpasta in het bord liggen.

Er zal niet snel nog een Minion-taart zomaar gekocht worden (al is het maar omdat de bakkers hier in de buurt gewoonweg de allerlekkerste taarten hebben), maar een afrader is het niet. Hou er alleen rekening mee dat je, gezien de grote hoeveelheden suiker, misschien wel te maken kan krijgen met een tikkeltje hyperactiviteit ;-)