Wat een jaren... terugblik op de 20's


De dertig lonkt...  

De "2" vervaagt zeer voorzichtig en zal binnenkort vervangen worden door een 3. Deze nieuwe voordeur blijkt belangrijker te zijn voor anderen dan voor mezelf. Het is nooit mijn bezorgdheid geweest hoe oud ik was, wel wat ik allemaal wou doen en al gedaan had. Ik kijk dan ook met heel veel plezier terug op mijn "twintiger-jaren". Hoewel ik ervan overtuigd ben dat het jaren zijn waar ik 'later-als-ik-oud-ben' enorm nostalgisch op terug zal blikken, blijf ik geloven in onze openingsdans: "The best is yet to come.". Blijven dromen, blijven fantaseren, blijven léven, dat is de enige manier om het onderste uit de kan te halen.



De twintiger-jaren leverden me heel veel op, van 'geringd' zijn tot drie kleine (en grotere), schattige, lieve (maar niet altijd even onschuldige) pagadders. Van een job waarin ik me mocht (en nog steeds mag!) uitleven tot de "eeuwige" benoeming die me op papier (want met onderwijs weet je nooit) verzekert van een prachtige toekomst. Van een eerste huis tot de weg naar onze echte thuis, een gezellige plek waar we met ons vijf heel hard mogen leven. Dit waren voor mij de meest gewilde dromen die ik zag gerealiseerd worden, en dat allemaal tijdens die 'schone' jaren als 20-iger.

Je zou denken, hier houdt het op, nu kunnen we gewoon de rest van onze dagen vullen met verder 'afwerken' waar we aan begonnen zijn. Geen druk meer, de grote stappen werden gezet, alles staat vanaf nu voor onszelf vast. We kunnen mee gaan dromen met onze kindjes, stiekem hopen dat ze onze gewenste toekomstplannen gaan vervullen. Maar dat wil ik niet, of probeer ik niet te doen. Ik wil zelf dingen blijven doen, uitproberen, bijleren, uitvinden, en hen hiermee hopelijk ook meegeven dat niets onmogelijk is, zolang je er zelf in gelooft. En als het dan toch onmogelijk blijkt, dan mogen we content zijn dat we de kans kregen om met ons hoofd tegen de muur te botsen (het mijne bleef immers ook niet ongeschonden, letterlijk vooral). 

Maar goed, het ging over mezelf. Ik, die deze blog startte in september 2015. Om mensen te tonen wat ik at (eet) en mee te helpen naar een gezond(er) gewicht. En gaandeweg te beseffen dat mijn gerechten ook 'maar' gerechten zijn. Niets mis mee, ik ben fier op bepaalde van mijn 'uitvindingen', maar ik ben er ook van overtuigd dat er veel betere wegwijzers beschikbaar zijn! Kijk maar naar de fel besproken Pascal Naessens, open eens een boek van Gwyneth Paltrow, gebruik de recepten van Weightwatchers... Of misschien nog beter, de nieuwste editie van Jeroen Meus, waarin het allemaal weer wat 'normaler' mag! Niemand zit te wachten op een zoveelste wannabe die nog wat meer druk op de ketel steekt. Vandaar ook geen wekelijkse recepten meer, misschien zelfs geeneens maandelijkse recepten. Wie mijn Instagram volgt, merkt het al enkele maanden, er is meer in life dan eten. En dat life is terug volledig door elkaar geschud, gevuld met nieuwe dromen en nieuwe toekomstplannen. Geen grootse veranderingen maar wel nieuwe uitdagingen die ervoor zorgen dat het nooit te saai wordt... Stilzitten is nu eenmaal niet mijn sterkste kant (we hebben er hier nog zo'n paar in huis!). 


Om het met wat meer diepgang samen te vatten: "Prioriteiten stellen is belangrijk." Dat betekent geen zelfopgelegde deadlines meer om gerechten online te zwieren, en hard werken om die andere dingen te realiseren! Moet ik wel even zeggen dat ik mijn domeinnaam nog voor drie (!) jaar verlengd heb en bijgevolg nog wel eens een tekstje online zal zetten. Maar dan misschien meer gericht op de hedendaagse activiteiten des huis MissCaesar, zijnde: knutselactiviteiten, ideetjes voor de klas, planning, quotes... Een waaier aan aanbod maar we zien wel waarheen de wind waait! 


Reacties

Populaire berichten

Easy weken

Bijgeleerd...

Awel?!