Geen tijd? Story of my life...

Stoommaaltijd Albert Heijn

September, halfweg. Het idee halfweg augustus om meer recepten online te zwieren en weer de naam "foodie" waar te maken, tja. Laat ons zeggen dat ik er op Instagram deels in geslaagd ben om fotogenieke gerechtjes te delen. Soms wordt hier (door mij) teruggevallen op een kant-en-klare maaltijd van bv. Albert Heijn (zie foto).  Nochtans is het de laatste twee weken niet zo druk, hoe erg dit ook klinkt en hoezeer het ook weer een fout beeld schetst van het "lerarenschap". Vorig schooljaar besliste ik om dit jaar opnieuw een tijdlang deeltijds te werken. Een grote luxe maar wel een luxe waarvan ik iedere minuut meestal goed kan gebruiken.

Mensen zien vooral het afzetten en ophalen van de kindjes. Het feit dat ik over de middag plots aan het poetsen ben. Of dat ik om 11u al aan het "mealpreppen" ben. Omwonenden zien vooral dat de auto vaak thuis staat, al een drietal jaar na elkaar heel regelmatig. En toch heb ik geen tijd om hier begot een receptje klaar te zetten? En mens, ik heb toch TIJD om te sporten ! Of lig ik de hele dag op een hoop in de zetel?

De laatste twee weken waren rustig doordat het academiejaar nog niet gestart is. En doordat mijn eigen klassen nog niet of nog maar net gestart zijn. Achter de schermen (dus ja, wanneer die auto thuisstaat), ben ik wél bezig met boodschappen online zwieren, mijn jaarplanning op te stellen (welk keuzevak, wanneer moet die thesis binnen, welke cursisten hebben nog geen stageplaats...?). Een grote luxe om met al die dingen te kunnen bezig zijn!

We hebben drie kindjes en meer en meer krijg ik geeneens de vraag maar de opmerking: "Dat is nog een beetje druk e!?". Euh, ja, die moeten 'gevoederd' worden, er moet fruit gesneden worden voor school, water en koekjes in de boekentas (soms voel ik me een medewerker bij McDonalds, happy meals vullen, zonder speelgoedje, dat dan wel weer), agenda's worden getekend, we trachten op tijd iedereen gewassen in zijn/haar bed te krijgen... Maar verder? Sorry, pure luxe om iedere dag die drie (meestal) blije gezichtjes te mogen wakker maken. En nog een grotere luxe om ze 's avonds in hun bedje te mogen leggen nadat ze zelf een hele dag hard gewerkt hebben op school.

En ja, 'werken' gebeurt écht ook! Ik spreek meestal over een luxejob maar niet om de redenen die door de meeste mensen hun hoofd schieten wanneer ze denken aan het "lerarenschap". Ten eerste mag ik iets doen wat ik heel graag doen: veel babbelen en proberen dingen uit te leggen. Ten tweede krijg ik de kans om mensen die hun dromen willen najagen te helpen om die dromen te bereiken. En ten derde is het heel fijn om een deel van mijn taken op een moment te kunnen doen dat mij persoonlijk uitkomt. Dat zorgt dat ik (meestal) op tijd aan de schoolpoort sta, dat ik op vrijdag een lunchke kan houden met de kindjes en dat ik op woensdagnamiddag een - intussen traditionele - knutselnamiddag kan houden. Feit is wel dat mijn werk ook gedaan wordt, al is dat soms 's avonds (geen 'Thuis' of 'Familie' hier), ik wérk wel effectief. Maar die auto staat thuis hé, dus het moet wel 'vakantie' zijn zeker?

"Choose a job you love and you will never 

have to work a day in your life - Confucius"

Oh ja, en die job, die leidde ook nog tot een opleiding, eventjes aan de andere kant van de klas. Al moet je die "eventjes" niet echt letterlijk nemen. Met vallen en opstaan startte ik in 2011 een bachelor Onderwijskunde in Kulak. Pas in 2015 kon ik, na hard werken, dit extra diploma ook bemachtigen. Waarom "pas" in 2015? Omdat het leven af en toe ergens tussenkomt. In 2011 was onze tweede pasgeboren (letterlijk twee weken na haar geboorte gingen we ons samen inschrijven). Dat het parcours niet zo eenvoudig was (ik was toch al een goeie 4 jaar weg van de schoolbanken en had nog nooit een universiteit vanbinnen gezien), daar moet ik geen tekening bij maken. Daarom koos ik er tweemaal voor om gewoon even een pauze in te lassen. Een semester 'niets doen', alleen maar werken en mama-zijn. Het gewone leven. En toch, toch was het iedere keer sterker dan mezelf: ik moest en ik zou dat papiertje behalen. In 2015, toen onze jongste geboren was, kon ik vier maanden later als mama-eend mijn papiertje ophalen.

Datzelfde jaar schreef ik 'ambitieus' in voor de masteropleiding bij Kuleuven. Misschien had het nog te maken met postnatale hersenbeperkingen of zoiets maar ik dacht dat het wel zou lukken en dat ik die master er wel eventjes zou bij nemen. Zomaar. Hé, zot zijn doet geen zeer hé en ik heb toch niet veel slaap nodig. Ahum. Toen onze jongste spruit chronische oorontstekingen inclusief hevige koortsbuien kreeg, leidend tot slapeloze nachten (nochtans, we waren al wat gewoon), was het bolleke op. Ik bleef ingeschreven dat jaar maar that's it. Ik deed niet mee, er waren andere dingen belangrijker. Finito...

Het jaar nadien ging ik (zes maand) deeltijds werken, om te kunnen zorgen wanneer het nodig was. Om eventjes te kunnen bijtanken wanneer we alweer een slapeloze maand achter de rug hadden. En ja, ze werd heel vaak terug ziek maar deze keer kon ze ook wat recupereren. En al halfweg september (gelukkig nog op tijd) begon het weer te draaien "Gow, ge gaat dit nooit meer kunnen opnieuw doen!". En dan begin je te puzzelen met tijd, wanneer moet je écht aanwezig zijn (Leuven is nogal ver, je gaat niet 'even' op en neer als er plots eentje ziek wordt). Het hoofd bleef het hele academiejaar verlangen naar één ding: "Gow, nog een duwke, niet opgeven!". In januari was ik voor alles geslaagd, in juli volgde een ontgoocheling. Het vak waar ik nooit naar de les kon gaan (ah neen, ik was zélf les aan het geven) maar toch moest opnemen (lang leve de onderwijsregels), daarvoor behaalde ik een 8. En opnieuw was er het stemmetje in het hoofd: "Gow, nog één keer alles geven, als dit lukt, dan is het einde in zicht!".

De verlossing volgde vorige week, het werd een 14. Een f*ck*ng 14! Ik mag dan misschien geen al te domme zijn, voor mij is dit gene pindakaas. Ik moet er HARD voor werken om überhaupt een 10 te halen. En ja, mocht ik géén gezin hebben, niet hoeven te werken, mijn kinderen meer weg doen... dan zou het waarschijnlijk (ja, waarschijnlijk, ik ben het niet eens zeker) wat vlotter gaan (of tot mooiere cijfers leiden). Maar ik héb dat allemaal wel (halleluja want dat is het enige wat uiteindelijk telt), en ik heb dus vaak géén tijd om nog andere dingen te doen die ik leuk vind. Zoals receptjes posten.

"You can do anything but not everything"

Het komende jaar werk ik dus terug deeltijds. Het hoofd spreekt nog luider deze keer: "Gow, nog één jaar !" Dit jaar zou de 'kroon' op het werk er moeten komen: de masterproef (of de thesis, het eindwerk, het afstudeerwerk... noem het zoals je wil). Dus als je mijn auto ziet thuis staan of mij de kindjes ziet ophalen, ik ben misschien thuis maar geloof mij maar als ik je zeg dat ik ook hard aan het werken ben omdat ik dat ene papiertje nu ook nog in mijn bezit wil hebben! En dat ik dus niet op een hoop in de zetel lig en daardoor geen tijd heb om hier een receptje te komen posten...